Ik ben 62 jaar en werk sinds 1975 in ziekenhuizen, dus ik was gewend om aan de buitenkant te staan van de pijn en het leed van mensen. Ik had geen symptomen, maar ik onderging een maagoperatie op 2 augustus 2017. Ik begon veel pijn in mijn schouders te krijgen en de chirurg besloot een MRI van mijn hoofd en nek te laten maken om te zien of er een reden voor de pijn was. Hij vond niets, maar de radioloog vond "een cyste". Er werd een afspraak gemaakt met een neurochirurg waar ik een paar weken later naartoe ging. De chirurg begon een vrij uitgebreide reeks diagnoses en verwijderingsmethoden uit te leggen, die ik opnam als niet-emotionele gegevens... tot op het moment dat ze opstond, haar hoofd schuin hield en zei: "Het spijt me heel erg." Plotseling realiseerde ik me dat dit echt was, over mij, en niet zo goed.
Mijn chordoom zit op dit moment nog steeds volledig in de clivus, maar de radioloog zei dat de rand was geërodeerd. Dus na veel onderzoek, YouTube-video's, getuigenissen, een second opinion van OHSU in Portland en onderzoek naar protonentherapie... besloten mijn vrouw en ik dat we drie maanden zouden wachten en een set vervolg-MRI's zouden laten maken, in de hoop dat de huidige toestand misschien al 20 jaar of langer zo is! Als dat het geval is, hopen we dat we de grootte in de gaten kunnen houden door elke zes maanden MRI's te laten maken of eventueel protonentherapie te ondergaan (als onze verzekering dat vergoedt) om het te laten krimpen. Als het anders uitpakt, hebben we misschien een operatie nodig (geen fan van). Mijn lieve vrouw heeft me nodig zodat we samen voor de Heer kunnen werken tijdens onze pensionering. We hopen veel zendingsreizen te maken om mensen te helpen. Dus ik wil het beste voor ons doen. Bedankt aan degenen die hun verhalen delen. Dit is niet waar ik wil zijn, maar ik denk dat God me een goede uitdaging wil geven! Ik hoop dat ik er iets goeds van kan maken!