Dertien jaar geleden werd bij Patrick lymfeklierkanker geconstateerd. Nadat hij volledig hersteld was, was hij erg toegewijd aan sporten. Maar de laatste drie jaar had hij veel last van rugpijn. Patrick associeerde de pijn met het vele sporten en dacht er niet veel bij na.
De pijn werd erger en Patrick ging naar een traumatoloog. Hij bestelde een MRI en toen er een zeer grote massa werd gevonden, raakte hij in paniek omdat hij dacht dat het lymfoom was teruggekomen. Hij ging terug naar zijn oncoloog en er werden meer tests (biopsie en positronemissietomografie) besteld om het type lymfoom te bepalen. De oncoloog zei dat het goede nieuws was dat er geen uitzaaiingen waren, maar dat het om een chordoom ging - een soort tumor die heel langzaam groeit. Het slechte nieuws was dat het chordoom erg groot was en zich op een complexe locatie bevond, waardoor er minder opties voor behandeling waren.
Omdat chordomen niet zijn expertise waren, verwees de oncoloog Patrick door naar een bekende neurochirurg, die dacht dat een operatie zijn enige optie was. Patrick voelde zich nerveus en somber. In de weken daarna deden Patrick en zijn familie onderzoek en spraken ze met andere specialisten om andere perspectieven te krijgen. De meesten waren het er echter over eens dat een operatie de enige optie was. De neurochirurg bekeek de zaak en zei dat hij niet kon opereren. Zijn conclusie was dat de tumor gewoon te groot was en hij verwees hem door naar een wervelkolom tumorchirurg en nam contact met hem op om Patricks geval te laten beoordelen.
Ondertussen werd Patricks geval nog steeds besproken tijdens vergaderingen van de tumorencommissie in het eerste ziekenhuis. Zij dachten dat protonentherapie een goede optie zou kunnen zijn voor Patrick en verwezen hem door naar het protonencentrum. In de weken daarna voelde Patrick zich verloren, geen opties, geen richting om in te gaan, alleen maar wachten. En toen, op dezelfde dag, werd hij geconfronteerd met twee opties. De wervelkolom tumor chirurg nam contact met hem op om hem te informeren dat hij geopereerd kon worden. Het zal riskant zijn en er kunnen ongewenste gevolgen zijn, maar het kan gedaan worden. Tegelijkertijd concludeerde het protonencentrum dat protonentherapie echt een verschil kon maken en liet hem weten dat ze er, op basis van wetenschappelijk bewijs, van overtuigd waren dat ze hem konden behandelen. Plotseling moest Patrick een beslissing nemen.
Om verschillende redenen koos Patrick uiteindelijk voor protonentherapie. Patrick was enorm emotioneel, van geen opties en geen hoop hebben, naar zich nu voorzichtig optimistisch voelen. Patrick en zijn vrouw verbleven in een appartement vlakbij het protonencentrum, waar hij in totaal 37 sessies kreeg. Hij had geen pijn, geen brandwonden en kon heen en weer lopen naar het centrum. Patrick is nog steeds een beetje sceptisch of deze behandeling zal werken. Maar na de protonentherapie heeft hij geen rugpijn meer en kan hij weer sporten, terug naar een 'normaal' leven. Na drie maanden is de tumor al geslonken en de komende drie jaar krijgt hij elke vier maanden een MRI. Hij is nu optimistisch, maar nog steeds in afwachting. Hij weet niet wat de toekomst brengt, maar elk uur, elke dag, elke week dat hij zo kan leven, beschouwt hij als een geschenk.
Foto: Ronda, Spanje (Patricks geboorteplaats).