Goedendag allemaal. Mijn man, Ampie, werd in november 2016 gediagnosticeerd met een enorm sacraal chordoom. Dat was een schok die niemand had verwacht, vooral hij, die erg actief en gezond was. Hij klaagde niet over grote pijn of ongemak. Wel vroeg hij me dat jaar af en toe om zijn rug in te smeren met wintergroen of een soort zalf tegen spierpijn.
Het eerste teken dat we merkten en dachten dat er misschien iets mis was, was toen hij de controle over zijn darmen verloor ... en dat gebeurde in mijn auto ...hiehie ... en hij droeg een witte chino. Vanaf dat moment volgden afspraken met onze huisarts, orthopedisch chirurg, neurochirurg, MRI-scans, enzovoort, enzovoort als vlees op een stokje.
Gelukkig wachtten we ongeveer 30 minuten op het radiologierapport. Toen de orthopedisch chirurg eenmaal ging zitten om het rapport met ons te bespreken, zwollen zijn ogen op van de tranen en waren zijn eerste woorden "oom...het is erg, het is behoorlijk erg." Volgens het radiologierapport was de tumor 14 cm lang en 9,8 cm breed.
De tumor ontwikkelde zich rond zijn stuitbeen, S1, L5 en L4 wervels. De tumor veroorzaakte ook het verlies van zijn darm- en blaasbeweging. Hij moest een end-colostomie ondergaan en gebruikt nu een suprapubische katheter.
Door een misverstand tussen mij, een van de dienstverleners en mijn medische hulp moest de oorspronkelijke datum voor de operatie worden verschoven naar 5/12/2017. In dat half jaar is de tumor uitgezaaid tot 22 cm in lengte en 14 cm in diameter.
Na ongeveer 5 uur in de operatiekamer knalde de anesthesist naar me toe om me te vertellen dat: "ze Ampie nu aan het omdraaien zijn". Toen wist ik al dat het goed zou komen met hem.
Na de operatie stak de orthopedisch chirurg zijn hoofd om de deur met een grote glimlach op zijn gezicht en hij zag eruit als een klein jongetje dat net het grootste cadeau ter wereld had gekregen, met beide duimen omhoog. Hubby's verblijf in het ziekenhuis duurde echter langer dan we hadden verwacht. Hij had een bacteriële infectie opgelopen. Door de verwijdering van het chordoom, het stuitbeen en de wervels had hij ook bewegingsverlies en daarom is hij nu rolstoelgebonden.
We hadden niet alleen te maken met de kanker en de chordoom, maar ook met het verlies van zijn darm- en blaasbewegingen. Dat was op zich al een uitdaging. Niemand is erop voorbereid om met één van deze uitdagingen om te gaan, laat staan met alle drie tegelijk.
Ampie bleef positief in deze periode, zijn geloof in God en het goede in mensen werd nooit aangetast. God had mij "kankerschoenen" gegeven om te dragen (maat 13) omdat ik letterlijk hubby's voeten ben, en Hij had engelen langs deze weg gestuurd om hun vleugels met mij te delen. De vleugels van kennis, wijsheid, geduld, kracht (net genoeg) en kalmte (vooral kalmte). Soms was ik zo dankbaar voor de kalmte die God me gaf, want zonder "kalmte" zou "kracht" me ernstig in de steek hebben gelaten ... lol.