Ik ben Wally van Laarhoven, een 53-jarige vrouw uit Nederland. Het begon allemaal in oktober 2020 toen ik voor het eerst over chordoom en de Chordoma Foundation hoorde.
Ik was al vele jaren een wedstrijdloper en genoot echt van hardlopen. Hardlopen in de buitenlucht, mijn lichaam fysiek en mentaal trainen, omgaan met anderen en gewoon plezier hebben was wat ik zo leuk vond aan hardlopen. Het was gewoon geweldig. Ik liep van alles, afstanden tot 60 km, 36 volledige marathons (nationaal en internationaal), trailrunning en ultramarathons.
In de zomer van 2020 voelde het niet helemaal goed; veel hoofdpijn en vermoeidheid. Mijn hardlopen was niet meer wat het geweest was, ik moest terug naar kortere afstanden en mijn tempo verlagen. Ik had veel verklaringen voor deze plotselinge verandering, ik was net van baan veranderd en was het nieuwe huis van mijn zoon aan het renoveren, enz. In oktober 2020 werd ik opgenomen in het ziekenhuis omdat de pupil in mijn rechteroog niet meer functioneerde. Het werd al snel duidelijk dat er "iets" in mijn hoofd zat dat er niet hoorde te zijn. Er volgde een operatie en de diagnose was toen een hypofysetumor.
Ik herinner me dat de neurochirurg binnenkwam om uitleg te geven en me vroeg of ik nog vragen had. Ja, één belangrijke vraag: "Zal ik hierna een marathon kunnen lopen?" Hij had deze vraag niet verwacht, maar hij zei dat het mogelijk was. Voor mij betekende zijn antwoord zoveel meer. Want als u een marathon kunt lopen, betekent dat zoveel meer. Het betekent dat je lichaam in orde is, dat u de inspanning aankunt, maar ook dat u kunt werken, autorijden, enz.
Na de eerste operatie bleek dat ik geen goedaardige tumor had, maar een clivaal chordoom. Dit betekende een tweede operatie zes maanden later. Het herstel van de eerste operatie was soepel verlopen. Ik kon ook weer lopen. De tweede operatie in maart 2021 ging goed, er was veel tumorweefsel verwijderd. Helaas tastte het de functie van mijn hypofyse en mijn ogen aan.
Ik had drie doelen: autorijden, hardlopen en weer aan het werk gaan. Dit was mijn doel voor herstel en revalidatie. Met de steun van mijn fantastische familie en veel vrienden begon ik heel hard te werken. Vooral de steun van mijn man was en is zo ongelooflijk belangrijk.
Ik begon weer te lopen. Helaas kan ik niet meer werken vanwege de hypofyseproblemen, maar ik kan wel hardlopen en autorijden. Ik heb een hardloopmaatje die met me heeft getraind om de routine en afstanden terug te krijgen. Ik had in mijn hoofd dat ik nog een volledige marathon wilde lopen. Om mezelf te bewijzen dat ik het nog steeds kon. Uiteindelijk liep ik nog één marathon in mei 2022, de Grote Brouwerij Marathon in België. Het was een geweldig loopfestijn en ik was zo trots op mezelf dat ik het had gedaan na alles wat er was gebeurd.
In de tussentijd heb ik meer last gekregen van hypofyse disfunctie en kan ik geen lange afstanden meer lopen. Maar dat maakt niet uit, want nu draait het alleen nog maar om hardlopen en dat geeft me zoveel plezier.
