Jessica

Ik kreeg de diagnose in juni 2009 op 26-jarige leeftijd! Ik klaagde al meer dan tien jaar over extreme rugpijn. Ze hadden me verteld dat het kwam door mijn overgewicht. Eindelijk, in maart 2009, vond ik een dokter die een MRI wilde maken en me niet zomaar wat pillen wilde geven. In april kreeg ik een rugoperatie omdat ze dachten dat ik een kapotte tussenwervelschijf had. Toen een geweldige arts de operatie uitvoerde, kwam hij terug en zei dat hij in zijn 40 jaar praktijkervaring nog nooit zulke smurrie had gezien! Ze stuurden het naar het lab en in juni werd ik gebeld dat ik een chordoom had. Ze vertelden me dat ze niets konden doen en dat er geen genezing mogelijk was, dus ga naar huis en leef elke dag alsof het mijn laatste was. Nou, als alleenstaande moeder van een 5-jarige was dat gewoon niet acceptabel! In september 2010, na veel bloed, zweet en tranen, hoorde ik over een behandeling die protonenbestraling heette aan de Loma Linda Universiteit. In januari 2011, na een gevecht met verzekeringsmaatschappijen, kreeg ik eindelijk een afspraak. In februari ging ik naar een andere chirurg om te zien of ze meer van de kanker konden verwijderen. In maart werd ik opnieuw geopereerd en in mei begon ik met protonenbestraling. Het waren 40 sessies, 5 sessies per week. Dat betekende geld inzamelen, 3 maanden naar een grote stad verhuizen, mijn dochter bij mijn ouders achterlaten en het alleen doorstaan! Gelukkig maakte ik in Loma Linda veel vrienden die een protonenbehandeling kregen voor prostaatkanker. Het was niet dezelfde kanker, maar ze wisten wat ik doormaakte. Ik ben nu stabiel. De kanker is er nog steeds, maar het heeft zich godzijdank niet verspreid! Probeer te onthouden dat als je down bent iedereen om je heen down zal zijn, dus als je positief blijft in je gevecht, ben je een inspiratie voor iedereen!