Wally Van Laarhoven

Ik ben Wally van Laarhoven, een 53-jarige vrouw uit Nederland. Het begon allemaal in oktober 2020 toen ik voor het eerst hoorde over chordoom en de Stichting Chordoom.

Ik was al vele jaren een wedstrijdloper en genoot echt van het hardlopen. Buiten hardlopen, mijn lichaam fysiek en mentaal trainen, omgaan met anderen en gewoon plezier hebben was wat ik echt leuk vond aan hardlopen. Het was gewoon geweldig. Ik liep alles, afstanden tot 60 km, 36 volledige marathons (nationaal en internationaal), trail running en ultramarathons.

In de zomer van 2020 voelde het niet helemaal goed; veel hoofdpijn en vermoeidheid. Mijn hardlopen was niet meer wat het geweest was, ik moest afbouwen naar kortere afstanden en mijn tempo verlagen. Ik had veel verklaringen voor deze plotselinge verandering, ik was net van baan veranderd en was het nieuwe huis van mijn zoon aan het verbouwen, enz. In oktober 2020 werd ik opgenomen in het ziekenhuis omdat de pupil in mijn rechteroog niet meer functioneerde. Al snel bleek dat er "iets" in mijn hoofd zat dat er niet hoorde te zijn. Er volgde een operatie en de diagnose was toen een hypofysetumor.

Ik herinner me dat de neurochirurg binnenkwam om uitleg te geven en me vroeg of ik nog vragen had. Ja, een belangrijke vraag: "Zal ik hierna een marathon kunnen lopen?" Hij had deze vraag niet verwacht, maar hij zei dat het mogelijk was. Voor mij betekende zijn antwoord zoveel meer. Want als je een marathon kunt lopen, betekent dat zoveel meer. Het betekent dat je lichaam in orde is, dat je de inspanning aankunt, maar ook dat je kunt werken, autorijden, enz.

Na de eerste operatie bleek dat ik geen goedaardige tumor had, maar een clivaal chordoom. Dit betekende een tweede operatie zes maanden later. Het herstel van de eerste operatie was soepel verlopen. Ik kon ook weer lopen. De tweede operatie in maart 2021 ging goed, er werd veel tumorweefsel verwijderd. Helaas tastte het de functie van mijn hypofyse en mijn ogen aan.

Ik had drie doelen: autorijden, hardlopen en weer aan het werk gaan. Dit was mijn doel voor herstel en revalidatie. Met de steun van mijn geweldige familie en vele vrienden begon ik heel hard te werken. Vooral de steun van mijn man was en is zo ongelooflijk belangrijk.

Ik begon weer te lopen. Helaas kan ik niet meer werken vanwege de hypofyseproblemen, maar ik kan wel hardlopen en autorijden. Ik heb een hardloopmaatje die met mij heeft getraind om de routine en de afstanden terug te krijgen. Ik had het in mijn hoofd dat ik nog een volledige marathon wilde lopen. Om mezelf te bewijzen dat ik het nog steeds kon. Uiteindelijk liep ik nog één marathon in mei 2022, de Grote Brouwerij Marathon in België. Het was een geweldig loopfestijn en ik was zo trots op mezelf dat ik het gedaan had na alles wat er gebeurd was.

In de tussentijd heb ik meer last gekregen van hypofyse stoornissen en kan ik geen lange afstanden meer lopen. Maar dat geeft niet, want nu gaat het om gewoon hardlopen en dat geeft me zoveel plezier.