Dick was al vele jaren een trouwe deelnemer aan de Nijmeegse 4Daagse. En hij keek er erg naar uit om in 2016 samen met zijn kleindochter de 100e Vierdaagse te lopen. Maar in 2014 kreeg hij plotseling veel pijn tijdens het lopen en kon hij de 4Daagse nog net uitlopen met pijnmedicatie. In 2015 werd Dick door zijn huisarts doorverwezen naar een orthopeed in de hoop de oorzaak van zijn pijn te vinden.
De orthopeed kon niets vinden en verwees Dick door naar een neuroloog, waar hij de diagnose claudicatio (ook wel beensyndroom genoemd) kreeg. Een operatie zou moeilijk zijn en de neuroloog stelde voor om met oefentherapie Mensendieck te beginnen. Na zes maanden intensieve oefeningen was er weinig tot geen verbetering en werd er gestart met chronische pijnbestrijding. Maar omdat de dosering voortdurend moest worden verhoogd voor slechts een beetje pijnverlichting, werd besloten tot een operatie.
Via een kennis komt Dick in contact met een neurochirurg die veel ervaring heeft met deze specifieke operatie. Maar omdat deze arts verbonden was aan een ander ziekenhuis, moest Dick eerst doorverwezen worden via een neuroloog. Deze neuroloog gaf aan dat hij geen tijd had voor een second opinion en dat het wel 13 weken kon duren. Dit was niet acceptabel en Dick besloot hem een brief te schrijven. Het bleek toen mogelijk om de verwijzing van de neuroloog over te slaan en rechtstreeks contact op te nemen met de neurochirurg.
In dat ziekenhuis waren de wachttijden erg lang en het bleek dat de chirurg ook in een ander ziekenhuis opereerde, waar Dick een week later terecht kon. Ter voorbereiding op de operatie werden CT-scans gemaakt. De chirurg besprak de resultaten met Dick en zei: "U heeft iets heel ongewoons", waarop Dick antwoordde: "Dan moet het wel een tumor zijn?". De chirurg bevestigt dit en geeft aan dat het of een chordoom (kwaadaardige tumor) of een chondroom (goedaardige tumor) is. Maar hij zou naar het LUMC moeten om uitsluitsel te krijgen, want daar zitten de specialisten op dat gebied.
Hij moest opnieuw contact opnemen met de chirurg die hem had doorverwezen als de afspraak niet binnen drie weken was gepland. Die drie weken gingen voorbij en nadat de chirurg had gebeld om het LUMC eraan te herinneren, was Dick een week later in Leiden. Er werden meer scans gemaakt en ook een CT-geleide biopsie (hiermee kan de arts heel gericht een stukje tumor verwijderen). Het blijkt een chordoom te zijn. De orthopedisch chirurg adviseert om te beginnen met protonentherapie, dan een operatie en daarna weer bestraling. Voor de protonentherapie moest Dick naar Heidelberg in Duitsland; gelukkig had het LUMC een directe lijn met dit protonencentrum, dus alles was snel en gemakkelijk geregeld en hij werd ook volledig vergoed door de verzekering.
Toen Dick de diagnose chordoom kreeg, dacht hij in eerste instantie "Wanneer ga ik dood?", maar door meer te lezen en te leren en contact te leggen met medepatiënten in Nederland, ziet Dick dat de diagnose chordoom niet meteen een doodvonnis is en dat er chordoompatiënten zijn die al 15-17 jaar met een chordoom leven. Het contact met een medepatiënt heeft Dick absoluut het meest geholpen. Hij liep een aantal maanden voor op Dick's traject en het was fijn om te praten over behandelopties en bestraling.
In september 2016 begon Dick in Heidelberg met een cyclus van 30 bestralingen van 54 GyE (normaal is voor chordoom minimaal 74 GyE). Bij terugkomst in Nederland wordt de geplande operatie afgeblazen, omdat de arts denkt dat Dick slechter af zou zijn na een operatie. Dit kwam als een verrassing. Via de medepatiënt wordt Dick op de hoogte gebracht van een klinische trial in de Verenigde Staten, die bestaat uit bestraling, gevolgd door een experimentele behandeling en daarna weer bestraling.
Dick neemt contact op met het protonencentrum in Heidelberg om te kijken of hij hiervoor in aanmerking komt. Het antwoord is kort en krachtig: "U heeft nog niet genoeg bestraling gehad en u moet terugkomen voor nog een cyclus". In februari 2017 volgt de tweede bestralingscyclus in Duitsland. En daarmee is de behandeling afgerond. Dick heeft jaarlijkse MRI-controles, die hij ook altijd ter controle naar Heidelberg stuurt, en krijgt altijd beleefd een brief met hun interpretatie.
De tumor is sindsdien stabiel gebleven. Na de bestralingen is de pijn ook afgenomen. In 2018 besloot Dick af te kicken van de pijnstiller Oxycodon, met succes. Daarna heeft hij met hulp van zijn huisarts ook de pijnstiller Pregabaline in zes weken afgebouwd. Dick heeft nog wel pijn, maar die pijn is deels niet te voelen en verder goed te verdragen. Sommige activiteiten, zoals lopen en liggen, veroorzaken pijn en Dick heeft daar aanpassingen voor gevonden om het draaglijker te maken. Bijvoorbeeld een elektrisch verstelbaar bed, zodat Dick met een bolle rug kan slapen. Of een barkruk bij het aanrecht, zodat hij niet te lang hoeft te staan, en om te lopen gebruikt hij een rollator. Dick is vrijwilliger bij het Patiëntenplatform sarcomen waar een werkgroep onderzoekt hoe de (medische) informatie op de website voor iedereen toegankelijk en begrijpelijk kan worden gemaakt.
Zoals Dick zelf lachend zegt: "Ik leid het leven van een senior, maar met 79 jaar is dat precies wat ik ben."