Doug

Ik ben 62 jaar en werk sinds 1975 in ziekenhuizen, dus ik was gewend om aan de buitenkant van de pijn en angst van mensen te staan. Ik had geen symptomen, maar ik had een maagoperatie op 2 augustus 2017. Ik kreeg veel pijn in mijn schouders, en de chirurg besloot een MRI van mijn hoofd en nek te laten maken om te zien of er een reden was voor de pijn. Hij vond niets, maar de radioloog vond "een cyste". Ze maakten een afspraak met een neurochirurg waar ik een paar weken later naartoe ging. De chirurg begon een vrij uitgebreide reeks diagnoses en verwijderingsmethoden uit te leggen, die ik opnam als niet-emotionele gegevens... tot op het moment dat ze opstond, haar hoofd schuin hield en zei: "Het spijt me heel erg". Opeens besefte ik dat dit echt was, over mij, en niet zo goed.

Mijn chordoom zit nu nog volledig in de clivus, maar de radioloog zei dat de rand was uitgehold. Dus na veel onderzoek, YouTube-video's, getuigenissen, een second opinion van OHSU in Portland, en onderzoek naar protonentherapie ... besloten mijn vrouw en ik dat we drie maanden zouden wachten en een set vervolg-MRI's zouden laten maken, in de hoop dat de huidige toestand misschien al 20 jaar of langer zo is! Als dat het geval is, hopen we dat we de omvang ervan kunnen controleren door elke zes maanden een MRI te laten maken, of eventueel protonentherapie te ondergaan (als onze verzekering dat betaalt) om het te laten krimpen. Als het anders loopt, hebben we misschien een operatie nodig (geen fan). Mijn lieve vrouw heeft me nodig zodat we samen voor de Heer kunnen werken tijdens onze pensionering. We hopen veel zendingsreizen te maken om mensen te helpen. Dus ik wil het beste voor ons doen. Bedankt aan degenen die jullie verhalen delen. Dit is niet waar ik wil zijn, maar ik denk dat God me een goede uitdaging wil geven! Ik hoop dat ik het goed kan maken!