Lucas werd in mei 2004 geboren als jongste van drie met twee oudere broers, Jordan en Connor. Hij slaagde voor zijn babycontrole van 6 weken, maar twee weken later begonnen er kleine dingen te gebeuren.
We kregen te horen dat we hem met zijn broers vergeleken en dat alles in orde was. Lucas had honger en begon af te vallen. Hij had zonneoogjes, maar dat werd genegeerd. We gingen naar een dokter die zei dat als Lucas nog meer zou afvallen, hij tests zou moeten doen.
Hij verloor nog meer gewicht en werd naar het Princess Royal Hospital in Telford gestuurd. Er werden tests gedaan en die kwamen allemaal goed terug. Er gingen dagen voorbij, maar het leken wel weken. Er kwam een arts die zei dat de enige test die ze konden doen een MRI-scan was, maar dat Lucas daarvoor moest worden verdoofd. Deze werd gepland voor drie dagen later.
De MRI bracht een hersentumor aan het licht, zeiden ze. We werden per ambulance naar het Birmingham Children's Hospital gebracht. Bij aankomst kwamen het personeel en de chirurgen meteen. Ze brachten een tijdelijke shunt aan.
Na 24 uur liep deze zo leeg dat ze Lucas terugbrachten om hem permanent te maken. We werden naar een zijkamer gebracht en kregen te horen dat Lucas een chordoom had - een zeldzame diagnose. Ze legden uit dat de prognose niet goed was. De telefoon begon te rinkelen met ziekenhuizen van over de hele wereld die Lucas wilden behandelen en hun best wilden doen.
Er werd besloten dat we in Birmingham zouden blijven en daar bleef hij onder hun hoede tot we hem helaas verloren. Lucas had zoveel operaties, allemaal onder de hoede van Mr. Solanki - een man die een geweldige band met Lucas opbouwde, die uit het theater kwam om Lucas met zijn familie te zien, van wie we voor altijd zullen houden.
Lucas kreeg chemo en de eerste ronde werd toegediend toen hij 12 weken oud was, in september 2004. Er werd ons verteld dat Lucas nooit zou kunnen lopen of praten, maar Lucas sprak, en wat wisten we dat goed. Hij liep met een rollator en kreeg de bijnaam "Speedy".
Lucas had een gedeeld zorgprotocol met het Royal Shrewsbury Hospital nadat hij zes maanden in het ziekenhuis had gelegen. We zijn Jackie Hynds en collega's eeuwig dankbaar. Lucas werd regelmatig gecontroleerd met scans. Een jaar voordat we hem verloren, kreeg hij bestraling en als een echte trooper sloeg hij zich er doorheen.
In mei 2017 had hij een scan, maar die is nooit aan ons voorgelezen. We verloren Lucas op 31 augustus 2017. De scan in mei had ons moeten vertellen hoe erg het was en dat er niets meer gedaan kon worden. We voelen ons aan het einde echt in de steek gelaten en vinden dat we zijn verwaarloosd.
Het leven verandert, gaat vooruit, maar op de een of andere manier zitten we vast waar zijn leven eindigde. Lucas heeft nu een neefje - Reuben Lucas. We zullen Reuben altijd alles over Lucas vertellen.
De begrafenis van Lucas was zo vol dat er mensen buiten stonden die niet naar binnen konden. Lucas had veel te maken met het Royal British Legion en had, in ware Lucas-stijl, een afscheid als soldaat met doedelzakspel.
Lucas heeft geholpen om het leven te veranderen van mensen die in de toekomst de diagnose chordoom zullen krijgen. We hebben ingestemd met het nemen van monsters en hij heeft deel uitgemaakt van verschillende publicaties. Lucas zal altijd schitteren als de ster die hij was en is.
Hij zal voor altijd de Mr. Manna van zijn moeder zijn en er zal maar één Lucas Harris zijn.
- Kerry Odowd, Lucas' moeder
