Mijn vader, Carey, kreeg in 2009 de diagnose chordoom.
Hij dacht dat hij artritis had, maar hij ontwikkelde een tumor die onder de huid te zien was. Nadat de diagnose was gesteld, werd hij geopereerd en lag hij 22 dagen in het ziekenhuis. Zijn chirurg verzekerde ons dat het een langzaam groeiende tumor was en dat hij zich geen zorgen hoefde te maken dat het nog terug zou komen (hij was immers in de 60).
Een paar jaar later kwam het terug en het ging nooit helemaal weg. Het werd erg agressief. Hij probeerde bestraling. Toen het zich uitbreidde, kreeg hij chemopillen. De pillen hielpen zijn bovenlichaam waar de kanker zich verspreidde, maar het oorspronkelijke gebied (onderste wervelkolom/ heiligbeen) reageerde niet, dus verwijderde zijn arts die operatief. Hij onderging minstens zes operaties en slikte jarenlang pillen. Hij vocht een lang gevecht, meer dan tien jaar, tot hij in 2022 overleed. Hij rust nu voor eeuwig!
Zijn kankerchirurg was een geweldige man. Papa had een goede relatie met hem en vertrouwde op wat hij dacht dat het beste was. Hij gaf de strijd nooit op. Hij keek er bij elke afspraak naar uit om zijn arts te "bezoeken".
Het is belangrijk om te weten dat chordomen zich niet altijd aan de regels houden. De Chordoma Foundation heeft ons geholpen door ons te laten zien dat we er niet alleen voor stonden.
- Teresa McCarta, Carey's dochter