Dertien jaar geleden werd bij Patrick lymfeklierkanker geconstateerd. Nadat hij volledig hersteld was, was hij zeer toegewijd aan het sporten. Maar de laatste drie jaar had hij veel rugpijn. Patrick associeerde de pijn met het vele sporten en dacht er niet veel aan.
De pijn werd erger en Patrick ging naar een traumatoloog. Die bestelde een MRI, en toen die een zeer grote massa vond, raakte hij in paniek omdat hij dacht dat het lymfoom was teruggekomen. Hij ging terug naar zijn oncoloog en er werden meer tests besteld (biopsie en positronemissietomografie) om het type lymfoom vast te stellen. De oncoloog zei dat het goede nieuws was dat er geen uitzaaiingen waren, maar dat het om een chordoom ging - een soort tumor die zeer langzaam groeit. Het slechte nieuws was dat het chordoom erg groot was en zich op een complexe plaats bevond, waardoor er minder behandelingsmogelijkheden waren.
Omdat chordoom niet zijn expertise was, verwees de oncoloog Patrick naar een bekende neurochirurg, die dacht dat een operatie zijn enige optie was. Patrick voelde zich nerveus en terneergeslagen. In de daaropvolgende weken onderzochten Patrick en zijn familie en spraken met andere specialisten om andere perspectieven te krijgen. De meesten waren het er echter over eens dat een operatie de enige optie was. De neurochirurg bekeek de zaak en zei dat hij niet kon opereren. Zijn conclusie was dat de tumor gewoon te groot was, en hij verwees hem door naar een wervelkolom tumor chirurg, en nam contact met hem op om Patrick's geval te laten beoordelen.
Ondertussen werd Patrick's geval nog steeds besproken tijdens vergaderingen van de tumorencommissie in het eerste ziekenhuis. Zij dachten dat protonentherapie een goede optie voor Patrick zou kunnen zijn en verwezen hem door naar het protonencentrum. In de weken daarna voelde Patrick zich verloren, geen opties, geen richting om in te gaan, alleen maar wachten. En toen, op dezelfde dag, werd hij geconfronteerd met twee opties. De wervelkolom tumor chirurg kwam hem vertellen dat hij de operatie kon ondergaan. Het zal riskant zijn en er kunnen ongewenste gevolgen zijn, maar het kan gedaan worden. Tegelijkertijd concludeerde het protonencentrum dat protonentherapie echt een verschil kon maken en deelde hem mee dat zij er op basis van wetenschappelijk bewijs van overtuigd waren dat zij hem konden behandelen. Plotseling moest Patrick een beslissing nemen.
Om verschillende redenen koos Patrick uiteindelijk voor protonentherapie. Patrick was uiterst emotioneel, van geen opties en geen hoop hebben, naar zich nu voorzichtig optimistisch voelen. Patrick en zijn vrouw verbleven in een appartement in de buurt van het protonencentrum, waar hij in totaal 37 sessies kreeg. Hij had geen pijn, geen brandwonden en kon heen en weer lopen naar het centrum. Patrick is nog steeds een beetje sceptisch of deze behandeling zal werken. Maar na afloop van de protonentherapie heeft hij geen rugpijn meer en kan hij weer sporten, terug naar een 'normaal' leven. Na drie maanden is de tumor al geslonken en de komende drie jaar krijgt hij om de vier maanden een MRI. Hij is nu optimistisch, maar in afwachting. Hij weet niet wat de toekomst brengt, maar elk uur, elke dag, elke week dat hij zo kan leven, beschouwt hij als een geschenk.
Foto: Ronda, Spanje (de geboorteplaats van Patrick).