Heather

Mijn naam is Heather en ik overleef een chordoom. Ik had nooit gedacht dat ik iets meer dan een jaar geleden mijn reis als kankerbestrijder zou beginnen. In oktober 2012 werd ik wakker met hevige pijn in mijn onderrug en in mijn bilspieren. Deze episodes vereisten pijnstillers om door te komen en meestal een paar dagen om te herstellen. Uiteindelijk ging ik naar de dokter. Hij dacht dat het misschien piriformispijn was en stuurde me naar een orthopedisch chirurg. Ook de orthopedisch arts vroeg zich af of dit gewoon spierpijn was waarvoor ik fysiotherapie nodig had. De volgende stap in mijn reis zou het keerpunt zijn naar de ontdekking van de kanker. Door een niet verwante ziekte belandde ik op de eerste hulp met een kleine darmverstopping. De artsen maakten een CT-scan van mijn buik en bekken. De verstopping was binnen 24 uur verdwenen, maar kort na mijn verblijf in het ziekenhuis vroeg de arts die mij verzorgde mij naar zijn kantoor te komen. Hij had iets gevonden en vroeg me om een MRI. Ik was doodsbang, maar wist dat ik moest uitzoeken wat er aan de hand was. Voor mij was het geloof een integraal onderdeel van het kalm blijven terwijl ik veel, ik bedoel heel veel, wachtte.

Ik herinner me het surrealistische gevoel van mijn eerste bezoek aan het kantoor van mijn oncoloog. Omgeven door de schoonheid van Seattle, was dit gebouw gevuld met mensen met hun eigen kankerverhaal. Ik herinner me zelfs dat de ziekenhuisband om mijn arm werd gedaan. Ik voelde me gemarkeerd, en het voelde onheilspellend. Toen we eindelijk bij mijn oncoloog zaten, zei hij dat de resultaten van de MRI wezen op een kanker genaamd chordoom. Ik had geen idee wat dat was. Ik had wat onderzoek gedaan, maar besloot om wat ik leerde stap voor stap te nemen. Vervolgens werd ik opgestuurd voor een biopsie om een meer definitieve diagnose te krijgen. De week van wachten leek een eeuwigheid te duren. Ik overwoog deze reis en bad en praatte veel en probeerde de mogelijke diagnose te verwerken die mijn wereld zou kunnen veranderen. Wat zal ik hierna worden? Ik dacht zelfs dat ik me zou kunnen voorbereiden op een strijd die ook mijn einde in deze wereld zou betekenen.

De dag kwam eindelijk en we wachtten, nerveus, maar met een vreemde rust, om te horen wat dat DING was dat in mijn lichaam groeide. Het antwoord kwam. "Heather, je hebt chordoom." Ik zei heel rustig: "Oké, wat gaan we doen?" Mijn dokter vertelde me dat ik een operatie nodig had om het deel van mijn wervelkolom te verwijderen dat was binnengedrongen door deze ongewenste bezoeker. "Wat betekent dit, wat gaat er met mijn lichaam gebeuren, hoe zal ik zijn als het gedaan is?" De vragen dwarrelden door mijn hoofd en ik besteedde veel tijd aan het opschrijven van mijn vragen en stelde ze en noteerde de antwoorden. Ik was vastbesloten me zo goed mogelijk voor te bereiden. Terwijl ik me voorbereidde op de operatie, dacht ik na over wie ik wilde zijn tijdens dit gevecht. Ik wilde dat ik hoe dan ook zou schitteren en trouw zou blijven aan mezelf en dat geloof, kracht en moed me zouden dragen!

Een van de meest hartverscheurende delen van deze strijd was het delen van deze diagnose met mijn familie en vrienden. Dit bleek me te helpen moedig te zijn. Mijn man en zoon waren mijn voornaamste steun en mijn dochter, die in een andere staat woont, kon er niet bij zijn, maar stuurde de liefde en steun die ik nodig had. Mijn vrienden en familie maakten een Facebookpagina voor me aan waar ze berichten van en liefde en steun stuurden. De berichten gaven me moed en hielpen me mezelf te blijven, niet alleen een vrouw met kanker. Ik wilde geen etiket opgeplakt krijgen of de diagnose kanker te dicht bij me houden. Het zou iets zijn waar ik doorheen zou komen en niet in zou blijven hangen.

De dag van de operatie brak aan en ik voelde me vrediger dan ooit en was klaar om deze uitdaging aan te gaan. Ik was zeer gezegend met het feit dat mijn man tijdens dit alles aan mijn zijde bleef. Mijn dappere tienerzoon hield het thuisfront in de gaten en zorgde voor onze honden terwijl ik in het ziekenhuis lag. Mijn allerbeste vriendin bleef ook bij me in het ziekenhuis en hielp me mijn gevoel voor humor te bewaren terwijl ik leerde wat deze operatie met mijn lichaam had gedaan. De artsen waren ervan overtuigd dat de operatie had bereikt wat ze hadden gehoopt - schone chirurgische marges en geen bewijs van kanker! Een deel van mijn heiligbeen was weg- S3 tot aan mijn stuitje. Ik werd wakker na die operatie en was blij dat alles goed leek te werken en te bewegen!

Ik ontdekte dat ik kon blijven lachen, blijven geloven dat ik deze kanker kon verslaan en er een beter en waarachtiger zelf uit kon komen. Het duurde 4 maanden voordat mijn operatiewond was genezen, maar ik wist al die tijd dat ik dit kon en zou doorstaan. Vanaf eind januari begon ik met 32 behandelingen met IMRT-bestraling. Ik won aan kracht, alleen al door van mijn auto naar mijn afspraak te lopen. Ik begon van mijn team te houden dat me door dit deel van mijn kankerervaring heen hielp. Lachen, glimlachen en veel zachtheid hielden me op de been. Ik ontdekte dat een onoverwinnelijk deel van mij me kon helpen trouw te blijven aan mezelf en deze uitdaging hielp me nog meer te worden van wie ik kon zijn. Het luiden van die bel aan het eind van de bestraling leek me weer tot leven te wekken. Ik ben sterker geworden en vastberadener om elke dag te nemen zoals hij komt en deze kanker te verslaan. Als ik het kan, kan iedereen die door deze kanker wordt bezocht het!